Sába̖ai-di̖i Laos

Na nog een paar dagen heerlijk aan het strand te hebben gelegen in Krabi (Railay Beach) gunde ik mezelf de luxe om niet 24 uur in de bus te zitten, maar in plaats daarvan het vliegtuig te nemen naar Chiang Mai. Aangezien ik pas laat op de avond aankwam vroeg ik de taxi chauffeur me naar hetzelfde hostel te brengen waar ik met Koen al eerder had geslapen. Daar hadden ze gelukkig nog een plekje voor me. De volgende dag zocht ik uit hoe ik het best de grens van Laos kon oversteken en ging ik naar de bank om Dollars te regelen om mijn visum mee te betalen. Tot mijn grote schrik kwam ik erachter dat ik mijn pinpas kwijt was! En met de 4 euro die ik nog in mijn portemonnee had zou ik het niet lang redden... Daarnaast was ik de pincode van mijn creditcard vergeten. Na de hele middag en avond op een houtje te hebben gebeten kreeg ik eindelijk mijn vader te pakken op skype die de pincode van mijn creditcard voor me opzocht en een nieuwe pinpas voor me aanvroeg. De bedoeling is dat hij mijn pinpas naar Cambodia opstuurt waar ik hem ga ophalen. Maar de vraag blijft in dit soort landen volgens mij of een pakketje ooit aankomt, dus ik zal mijn creditcard met mijn leven moeten bewaken.

Nadat deze crisis was opgelost nam ik de volgende dag de bus naar het grensplaatsje Chiang Kong en overnachtte daar in een guesthouse. 's Ochtens stak ik met een bootje de Mekong rivier over naar Huay Xai in Laos. Het regelen van een visum ging allemaal boven verwachting snel en goed en binnen een halfuurtje kon ik weer verder. Vanaf Huay Xai zou ik met een slowboat 2 dagen over de Mekong rivier varen. Ik had allerlei horrorverhalen gehoord over volgepropte boten met houten bankjes, maar het viel allemaal reuze mee. De boot zat inderdaad aardig vol met allemaal toeristen, maar de stoelen waren oude busstoelen en er was genoeg beenruimte. Op de boot raakte ik al snel aan de praat met een Nederlands meisje en 4 Belgische jongens. Erg fijn om na de hele tijd Engels weer eens Nederlands te kunnen praten. De boottocht over de rivier was mooi en vooral erg ontspannend. We overnachtten in een heel klein dorpje waar we meteen met de avondklok van Laos te maken kregen. Alle mensen moeten om 12 uur thuis zijn. Gelukkig zijn ze tegenover toeristen niet zo streng, maar dat betekent wel dat alle cafe's voor middernacht gesloten zijn.

Ook de 2e dag op de boot verliep voorspoedig en aan het eind van de middag kwamen we aan in Luang Prabang. Het verschil tussen Laos en Thailand is goed te merken. De mensen zijn hier een stuk armer en wonen vooral in dorpjes in de bergen. Daarnaast is alles veel goedkoper. De kamer die ik met Jolanda, het Nederlandse meisje, deelde was nog geen 4 euro per nacht en voor 2 euro heb je een goede maaltijd. Na een dag in Luang Prabang rondgelopen te hebben, toen alle kroegen dicht waren een potje gebowld te hebben en 's ochtends om 5 uur de monniken op straat eten te hebben gegeven, gingen Jolanda en ik verder naar Vang Vieng. Deze rit van nog geen 180km betekende een 7 uur lang durende reis door het hooggebergte. De tijd vloog echter voorbij aangezien ik mij de hele rit kon vergapen aan het adembenemend mooie landschap van Laos! Ik had me van te voren weinig voorstellingen gemaakt van Laos, maar het land is echt prachtig.

Vang Vieng staat bekend om het 'tuben' in de Mekong. Dit betekent dat je een opblaasbare rubberen band kunt huren en een paar kilometer over de rivier kunt drijven. Langs de kant zijn allerlei barretjes die je tussendoor met een touw naar binnen halen en na een paar drankjes genuttigt te hebben kun je weer verder naar de volgende bar. Klinkt onschuldig toch? Maar er gebeuren elke week ongelukken en in 2011 alleen al zijn er 22 mensen omgekomen! Misschien ook niet het beste idee om ladderzat en onder de drugs in het water te vallen of van de kant te springen en op rotsten terecht te komen.. Om deze reden (en omdat er op 3/4 oktober een grote conferentie tussen Europa en Azie is en Laos zich dus in het beste daglicht probeert te stellen) is het tuben een paar weken geleden gesloten (zodra de conferentie voorbij is gaat het weer open). Het dorp was dan ook nagenoeg uitgestorven op een paar backpackers na die zich 's avonds allemaal in dezelfde bar verzamelden, best gezellig. Aangezien we dus niet in een rubberen band over de Mekong konden drijven besloten Jolanda en ik om fietsen te huren. Je bent Nederlander of je bent het niet. Op het heetst van de dag begonnen we onze 24 kilometer lange fietstocht langs een blue lagoon en een waterval over een weg die slechts uit zand en grote kiezels bestond. We hebben in ieder geval weer genoeg beweging gehad voor de rest van de week.

Met een busje gingen we vervolgens op weg naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Deze stad is totaal anders dan de rest van het land. Dat Laos een Franse kolonie is geweest is hier goed terug te vinden. Terwijl de rest van Laos bestaat uit arme, zanderige dorpjes is Luang Prabang helemaal geasfalteerd en staan er grote chique herenhuizen en zelfs een arc de triomph. Toen we gisteravond over de boulevard en de nachtmarkt liepen kreeg ik echt het gevoel in een Franse strandstad te zijn.

Morgen moet ik helaas weer afscheid nemen van Jolanda als ik verder trek naar het zuiden van Laos. De bedoeling is om een grote grot te bezoeken en een nacht bij een lokale familie te slapen. Ik ben benieuwd of dat allemaal weer gaat lukken in mijn eentje:)