Good morning Vietnam!

Na een confortabele busrit en een snelle afhandeling bij de grens kwam ik aan in Ho Chi Minh City, ook wel Saigon genoemd. Aangezien ik de afgelopen dagen in Cambodja, om het netjes te brengen, veel te laat naar bed was gegaan was ik erg moe en nam een prive kamer in een Guesthouse. De volgende morgen verhuisde ik naar een slaapzaal in een hostel waar ik meteen weer nieuwe mensen ontmoette om de stad mee te verkennen. Het eerste wat opvalt aan Vietnam is het verkeer. Waar ik dacht dat het is Thailand, Laos en Cambodja al druk was op de weg is het hier gewoon onzinnig. Er is een constante stroom van duizenden scooters waar geen einde aan lijkt te komen. Als je wil oversteken moet je letterlijk je ogen dicht doen, gaan en hopen dat de scooters je ontwijken. Daarnaast komen de mensen in Vietnam een stukje botter en killer over dan in de andere landen. Maar ik moet zeggen dat ze in Cambodja dan ook wel overdreven aardig waren. Ook blijkt Vietnam onveiliger te zijn. Nadat meerdere mensen me al gewaarschuwd hadden goed op mijn tasje te passen, probeerde een jongen op een scooter inderdaad mijn tasje uit mijn hand te rukken. Wat natuurlijk niet gelukt is!

Na een tijdje in de stad rondgelopen te hebben bezochten we het oorlogsmuseum waar foto's en oorlogsvoertuigen van de Vietnam oorlog tentoongesteld worden. Het museum is erg interessant, maar geeft niet heel duidelijk weer wat er nou precies gebeurd is en het belicht de oorlog erg vanuit 1 kant. 's Avonds is het natuurlijk weer tijd voor een drankje en we besluiten naar een 'rooftop bar' te gaan, een bar op het dak van een hoog gebouw. Het uitzicht is geweldig! Maar na een veel te duur biertje gedronken te hebben en ons een tijdje ongemakkelijk te hebben gevoeld tussen alle chique geklede mensen is het al snel tijd om de rooftopbar te verruilen voor een paar plastic stoeltjes op straat en supermarkt bier. Zo gauw de politie de straat in komt worden alle stoeltjes en mensen echter binnen 10 seconden de stoep op gesleept om boetes te voorkomen. Tja, je moet wat overhebben voor goedkope drank!

De volgende dag bezoek ik de Cu Chi tunnels waar de Viet Cong strijders zich tijdens de Vietnam oorlog schuil hielden voor de Amerikanen. Onze gids is een Vietnamese oorlogsveteraan die voor de Amerikanen gevochten heeft. Erg interessant om het verhaal ook van een andere kant te horen! Ik snap echt niet hoe mensen ooit in die tunnels gewoond hebben! Ik kon er niet eens op mijn knieen in zitten en werd na 10 minuten al claustrofobisch.

Het volgende uitstapje was een 2 daagse tour naar de Mekon Delta, het gebied waar de Mekong uitkomt in de zee. Ik vond het niet echt aan te raden. Het was allemaal erg toeristisch en we werden van fruitboerderij naar snoepfabriek naar bijenhouder gesleept waar we allemaal dingen moesten proeven en natuurlijk moesten kopen. Het enige leuke gedeelte van de tour was de homestay. Terwijl de meeste mensen in een hotel overnachten bleef ik met 3 anderen bij een lokale familie slapen waar we 's avonds 'happy water' met de man des huizes dronken. Ook kon je in de Mekong Delta allerlei vreemde dingen eten. Zo heb ik krokodil gehad. Het was erg taai en smaakte naar niks. En in het dorpje waar we overnachten hadden ze rat en hondenvlees wat ik helaas niet heb kunnen proeven.

Na teruggekeerd te zijn in Saigon namen we meteen de bus naar Mui Ne. Deze plaats wordt door veel backpackers overgeslagen, maar ik vond het geweldig! Er waren witte en rode zandduinen waar je met een quad doorheen kon rijden en het gevoel kreeg in de woestijn te zijn. De natuur in Vietnam lijkt erg divers! En daarnaast kan je hier op struisvogels rijden, wat natuurlijk uitgeprobeerd moest worden. Ik heb het er gelukkig zonder verwondingen vanaf gebracht!

Ten noorden van Mui Ne ligt Dalat wat erom bekend staat dat het een kouder klimaat heeft omdat het in de bergen ligt. Het was hier inderdaad iets frisser, rond de 15 graden. Ik vond het wel lekker om even een dagje niet constant te zweten en had 's avonds zelfs een spijkerbroek en een vest aan. De lokale bevolking was echter gekleed alsof ze zich voorbereidden op een sneeuwstorm. Met een ander meisje huurden we twee Vietnamese jongens die ons de hele dag achter op hun scooters rondreden door het berglandschap en ons lokale koffieplantages, fabrieken en watervallen lieten zien. Toen het keihard begon te regenen en ik verkleumd achter op de scooter zat, waande ik me even terug in Nederland.

1 dag in een lange broek was wel weer genoeg en we gingen, terug de hitte in, naar Nha Trang. Deze stad wordt overspoeld door Russische strandgangers en is super toeristisch. Er is niet veel te doen naast uitgaan en aan het strand liggen. Via het hostel boeken we een ' booze cruise' waar ons wordt beloofd dat de boot vol jongen mensen zal zijn. Blijkbaar adverteren ze dezelfde boottrip verschillend, want als we de boot opkomen blijkt meer dan de helft uit families en oudere mensen te bestaat. Dus terwijl de ene helft van de boot er een feestje van maakt en steeds luidruchtiger wordt, kijkt de andere helft van de boot afkeurend toe. En het wordt nog vreemder als er halverwege de trip uit het niets een ' boyband' verschijnt met een Vietnamese travestiet die karaoke zingt en vervolgens de helft van de boot het water in springt om gratis shotjes te krijgen van een drijvende bar. Ik begin me af te vragen of het allemaal echt gebeurd is of dat het weer een van de vreemde dromen is die ik van de malaria pillen krijg...

In Saigon had ik een open bus ticket geboekt naar Hue. Dit betekent dat je zelf kunt kiezen op welke dagen je de bus vanuit de verschillende plaatsen wilt nemen. Tot nu toe had ik alleen nog bussen overdag genomen en die waren allemaal erg confortabel. De bus van Dalat naar Nha Trang was zelfs een grote slaapbus met bedden erin en we waren slechts met 7 mensen. Natuurlijk was de eerst echte nachtbus die in nam een ramp. De bedden waren opgedeeld in drie rijen naast elkaar en twee bedden boven elkaar. Ze zagen eruit als een soort tandartstoelen, maar waren duidelijk niet gemaakt voor een grote europese reus zoals ik. Mijn hoofd stak dan ook boven het bed uit en kon iet echt in slaap vallen in deze oncomfortabele positie. Daarnaast was de bus stampvol en lokale mensen sliepen zelfs op de grond in het gangpad. Maargoed, luxe problemen natuurlijk!

Toen ik deze geweldige bus na 14 uur eindelijk mocht verlaten, waren we aangekomen in Hoi An. Dit schattige plaatsje is bekend om haar lampions en om de op maat gemaakte kleding die je hier in duizenden kleine winkeltjes kunt laten maken. Na 3 maanden praktisch in dezelfde outfit rondgelopen te hebben kon in de verleiding niet weerstaan. Mijn ouders kunnen over een paar maanden een pakketje verwachten met een jurk, een jas, een rokje en een paar leren laarzen.

Na een paar dagen geshopt en kleding gepast te hebben is het morgen eerst tijd voor een cultureel uitstapje naar een ruine voordat ik verder naar het noorden reis.