In love!! (with the Philippines)

Ik denk dat de Filippijnen en ik voor elkaar gemaakt zijn!
Zon, tropische stranden, weinig toeristen, aardige inwoners die allemaal goed Engels spreken en basketbal als nationale hoofdsport. Wat wil je nog meer?! Bij aankomst in Manila heb je echter nog geen idee van het paradijs dat je te wachten staat. Manila is een grote, drukke stad met een duidelijke scheiding tussen rijk en arm. Aan de ene kant heb je enorme winkelcentra met de duurste merkkleding. Aan de andere kant heb ik nergens anders zoveel gezinnen op straat zien wonen. Het is erg triest om al die kleine kinderen op straat te zien slapen. ‘s Avonds in je eentje over straat lopen als meisje is dan ook niet zo’n goed idee. Daar kwam ik achter toen ik per ongeluk het verkeerde busje terug naar het hostel nam, in het donker in een onbekend deel van de stad belandde en iemand probeerde mijn rugzak open te maken om me te beroven. Maar over het algemeen viel het wel mee en kon ik overdag (op wat starende blikken en bedelende mensen na) ongestoord in mijn eentje over straat lopen. Daarnaast hoefde ik gelukkig ook niet in mijn eentje de straat op aangezien ik in een super leuk hostel had gevonden waar een aantal andere backpackers waren. We brachten een bezoek aan de Chinese begraafplaats wat nogal een vreemde ervaring was. Het lijkt alsof je rondloopt in een spookstad. In plaats van een graf in de grond worden er namelijk hele huizen voor de overledenen gebouwd. Het originele plan was om naar de openbare begraafplaats te gaan, waar arme families in de graven van hun dierbaren wonen. We mochten daar echter niet naar binnen omdat het te gevaarlijk was.

Na Manila was het volgende eiland een verademing. Ik vloog naar Cebu waarna ik de boot naar Bohol nam. In het noordelijke gedeelte van het eiland zijn nauwelijks toeristen en ik had geluk dat ik op de boot een ander meisje ontmoette die ook in haar eentje reisde. We sliepen in een hostel dat bestond uit bungalows op palen in het midden van de jungle. Overdag huurden we een motor en nadat ik binnen 5 minuten mijn been verbrand had aan de uitlaat (ik weet het, motors en scooters blijven gevaarlijk…) reden het eiland rond. De hoofdactractie op Bohol zijn de ‘ Chocolate hills’, een groepje heuvels die boven de jungle uitsteken en in het droogseizoen een bruine kleur krijgen. Helaas was het regenseizoen net afgelopen en kregen wij alleen de groene heuvels te zien. We reden verder langs begraafplaatsen, kleine dorpjes en rijstvelden. Onderweg werden we door de lokale bevolking nageroepen terwijl ze vrolijk zwaaiden en als we ergens stopten om wat te drinken verzamelde zich een klein publiek om ons te aanschouwen en foto’s te maken. Na wat zoeken kwamen we uiteindelijk terecht op een aantal parelwitte stranden met helder blauwe zee, zoo mooi! En terwijl we terugreden langs de kust met een zon die langzaam in de zee zakte, voelde ik me volmaakt gelukkig!
De volgende dag verhuisden we naar een ander gedeelte van het eiland waar het iets toeristische was. Dat wil zeggen dat er een hoop westerse mannen verbleven met Filippijnse ‘vriendinnen’. Ook hier was het strand prachtig wit waar we natuurlijk optimaal gebruik van maakten. ‘s Avonds luisterden we naar een lokaal bandje dat speelde terwijl wij als enigen op het strand aan het dansen waren.

Tot mijn grote verdriet constateerde ik dat het helaas al weer tijd was om naar het volgende eiland te vliegen, Palawan. Maar dat verdriet was meteen verdwenen toen ik ontdekte dat een aantal mensen die in in Manila had ontmoet in hetzelfde plaatsje verbleven als ik. Het noorden van Palawan heeft heel veel weg van Halong Bay in Vietnam. Verschillende eilandjes, bestaande uit krijtrotsen, steken uit de zee omhoog. De eerste dag maakte ik, net als in Halong Bay, een boot toer naar een aantal eilandjes. Het verschil met Halong Bay is echter dat er slechts een handjevol, in plaats van honderden, andere boten dezelfde toer doet. Vanaf de eilandjes konden we snorkelen en ‘s middags aten we een lunch die bestond uit vis die onze gids zelf gevangen had met zijn harpoen. ‘s Avonds gingen we naar een ‘ full moon’ feestje op de top van een heuvel met een prachtig uitzicht over de zee en de krijtrotsen.

De volgende dag huurden we met zijn zevenen een busje en reden naar een strand een eindje verderop. Aan het begin van het strand was een klein vissersdorpje, maar verder bestond het uit kilometers lang strand met niemand! We zwommen in de zee, lagen op het strand, genoten van de zonsondergang en speelden voetbal met de lokale kinderen. In het dorpje werd een guesthouse gebouwd en wij mochten als eerste gasten op de veranda onder de sterrenhemel slapen (aangezien de kamers nog niet af waren). ‘s Avonds kregen we heerlijk eten van de eigenaren en nadat we een tijdje rond het kampvuur hadden gezeten, maakten we een urenlange strandwandeling. Het ideale lleven! De rest van mijn dagen op Palawan bestonden uit het bezoeken van nog meer prachtige stranden en genieten van zonsondergangen

Helaas had ik mijn vliegticket terug naar Manila en vervolgens naar Kuala Lumpur in Maleisie al geboekt, anders zou ik zeker langer zijn gebleven. Aan de andere kant was ik nu net op tijd weg voordat een typhoon de Filippijnen raakte. Hoe dan ook, de Filippijnen zijn zonder meer favoriet tot nu toe en ik kan niet wachten om terug te komen in dit prachtige land!