(s)cambodja?

Vanuit Vientiane nam ik 'sochtends de bus richting Ban Konglo, een klein dorpje in de buurt van de Konglo cave. De busverbinding was prima geregeld en aan het einde van de avond kwam ik aan. Met 6 anderen uit dezelfde bus was ik de enige toerist. Het dorpje was klein en authentiek, maar ik ben bang dat het niet lang zo zal blijven. Het toenemende toerisme in Zuid Oost Azie is namelijk goed te merken. Waar je in het verleden in Ban Konglo alleen maar bij locale families kon overnachten bleken er nu al een paar guesthouses gebouwd te zijn. Na een goede nachtrust stonden we 's ochtends vroeg op om naar de grot te gaan. Samen met een Nederlandse jongen kwam ik als eerst aan. De grot is een 7 kilometer lange tunnel waar een rivier doorheen stroomt. We huurden een bootje met 2 lokale bestuurders die ons door de grot heen vaarden. Het was pikdonker en het enige wat je zag was het licht dat van de hoofdlampen van de bootbestuurders afkwam, best wel griezelig. Ergens halverwege mochten we even uitstappen om de rotsformaties te bekijken. Nadat we door dezelfde grot weer teruggevaren waren wilde ik 's middags verder naar het zuiden van Laos. Wegkomen uit Ban Konglo bleek echter niet zo eenvoudig als ernaar toe gaan.

2 tuktukritten van 4 uur, 5 uur wachten op het busstation en 12 uur in een lokale nachtbus later kwam ik eindelijk aan op mijn volgende bestemming. Vooral de lokale bus was echt een ramp. Elke keer dat je in slaapt dommelt stopt de bus om mensen uit te laten stappen en motors,zakken rijst, of hele stalen constructies van het dak af te laden. Met 3 anderen ging ik naar Tadlo, eveneens een klein, redelijk onaangetast dorpje in het midden van Laos. Op aanraden van een andere backpacker verbleven we bij Mama Pap's. Dat betekende dat we op de zolder sliepen van een oud Laos vrouwtje die enorme pannekoeken voor ons bakte. Aangezien er geen douche in huis was, konden we heerlijk verfrissend badderen in de rivier. In de buurt van Tadlo zijn verschillende grote watervallen waar we heen gewandeld zijn. Bij één van de watervallen moest je over allerlei rotsen heen klimmen voordat je er was. Aangezien de andere drie allemaal ervaring hadden met rotsklimmen raakte ik al snel achterop. Gelukkig kwamen de lokale kinderen me helpen en wezen me de makkelijkste weg.

Ik vond het echt heerlijk om een paar dagen in een dorpje te verblijven en te zien hoe het echte leven in Laos eraan toe gaat in plaats van alleen maar de toeristische steden te bezoeken. In Tadlo zijn er nauwelijks verharde wegen en het grootste deel van het dorp bestaat uit modder. Tussen de modderen en midden op straat lopen honden, katten, kippen, koeien en varkens rond. De huizen bestaan uit hout en riet en de meeste hebben geen vloer, waardoor de modderige bodem als ondergrond gebruikt wordt om op te leven en te slapen. Overdag is het dorpje bijna uitgestorven, omdat iedereen op de rijstvelden werkt. Aangezien er nog maar weinig toeristen in Tadlo komen was iedereen super aardig en de kinderen zwaaiden allemaal enthausiast als we langsliepen.

Na Tadlo ging ik door naar het meest zuidelijke puntje van Laos, de 4000 eilanden genoemd. Dit is een groepje eilanden in de Mekong rivier. Aangezien ik de afgelopen tijd 24/7 mensen om me heen had gehad nam ik een eigen bungalow en trok ik me, met mijn boek, lekker terug in mijn hangmat. De volgende dag fietste ik over het eiland. Hoewel het een mooi en rustgevend eiland is heb ik toch liever een eiland in de zee waar je ten minste lekker kan zwemmen.

Na 2 dagen was het tijd voor het volgende land: Cambodja. Ik was al door verschillende mensen gewaarschuwd over de grensovergang met Cambodja en bereidde me voor op het ergste. En de waarschuwingen bleken niet voor niks... Cambodja staat er namelijk om bekend dat mensen bij de grens enorm opgelicht worden door bijvoorbeeld veel te veel geld te moeten betalen voor een visum. De kosten voor het visum vielen gelukkig nog mee, maar nadat we de grens overgestoken waren moesten we 3 uur wachten op een bus die nooit aankwam. De reisleider zei dat de bus kapot was en dat een minibusje ons naar de kapotte bus zou brengen. Het minibusje was veel te klein voor de hoeveelheid mensen die mee moetsten en ik zat met mijn benen opgevouwen in mijn nek. Eenmaal in de minibus zei de reisleider dat de kapotte bus niet gemaakt kon worden en dat we allemaal extra geld moesten betalen of anders in één of ander klein plaatsje moesten overnachten. Het was allemaal nogal vaag, maar het kwam erop neer dat we moesten betalen. Gelukkig waren mijn medereizigers net zo principieel als ik en we weigerden met zijn allen om meer geld te betalen. Na wat gemopper bracht het minibusje ons dan toch naar de volgende bus,wat wel betekende dat ik 7 uur in mijn opgevouwen houding moest verblijven. Na overgestapt te zijn op een grotere bus kwamen we 4 uur te laat en midden in de nacht dan toch aan in Siem Reap. Ik moet wel even vermelden dat na mijn eerste slechte ervaring met Cambodje de mensen toch een stuk aardiger dan verwacht.

In Siem Reap bevindt zich de grootste touristische trekpleister van Zuid Oost Azie en één van de 7 wereldwonderen: Ankor Wat.

To be continued...