Home sweet home

Ik wilde het nieuwe jaar graag sportief inleiden en nam de boot terug naar Lombok. Hier kun je namelijk de vulkaan Rinjani beklimmen die met zijn 3726 meter de één na hoogste van Indonesië is. In de haven schreef ik me in voor een driedaagse trektocht die de volgende dag zou beginnen. Ik werd naar een guesthouse gebracht waar ik, na ontsnapt te zijn aan een met mieren geïnfecteerde kamer, een goede nachtrust probeerde mee te pakken om ’s ochtends vroeg door de gids opgehaald te worden. De hele groep die meeging op de tocht bestond uit 9 actievelingen, 2 gidsen en 4 dragers die alle tentjes, slaapzakken en matjes voor ons naar boven brachten en onderweg ook nog voor ons kookten. En zo vertrokken we. Ik was door medereizigers al gewaarschuwd, maar had niet verwacht dat de tocht zo zwaar zou zijn! Het was echt een enorme klim omhoog waarbij we overdag vaak nat regenden en ’s nachts in de tentjes bevroren. De laatste nacht werden we om 3 uur wakker gemaakt om het overgebleven stukje naar de top af te leggen. Ploeterend door het vulkaanas en met slechts een straaltje licht van mijn zaklamp kwam ik als eerste boven aan. Maar het uitzicht daar was het allemaal meer dan waard! Langzaam werd het licht en zag ik uit het donker de kraters van de vulkaan, de contouren van Lombok en het uitzicht over alle naast gelegen eilanden tevoorschijn komen. Magisch! Ik kon alleen niet te lang van deze geweldige aanblik genieten aangezien ik al snel geen gevoel meer had in mijn vingers en tenen. Helaas is het op de top van een vulkaan niet te merken dat je je in een tropisch klimaat bevindt. Nadat we aan het eind van de dag eindelijk weer de onderkant van de vulkaan bereikt hadden werkten we twee maaltijden per persoon naar binnen en vielen uitgeput in slaap.

Inmiddels was ik wel een beetje klaar met de regen in Indonesië en ik wilde de laatste twee weken van mijn reis graag wat meer zekerheid van zon hebben. Dus vloog ik terug naar de Filippijnen. Op het vliegveld werd me meteen weer duidelijk waarom ik zo van dit land geniet toen ik door twee mannen die naast me hadden gezeten in het vliegtuig een lift aangeboden kreeg. Zulke aardige mensen! Ik reisde naar een plaatsje waar je met walvishaaien kunt snorkelen. Vorig jaar heb ik hetzelfde in Mexico gedaan, maar het zijn zulke mooie dieren dat ik ze graag nog een keer wilde zien. Helaas werden de walvishaaien hier vanaf de boten gevoerd waardoor ik er een beetje een dierentuin gevoel bij kreeg. Het dorpje waar ik overnachte was daarentegen totaal authentiek en ik werd als enige blanke flink nagekeken. Ik reisde verder naar het volgende eiland, naar de plaats Dumaguette, waar ik terecht kwam in een super gezellig hostel. Ik heb op de Filippijnen nog nooit zoveel backpackers bij elkaar gezien. Op de motor reed ik met een ander jongen naar watervallen en hotsprings en ik maakte een boottocht naar een nabijgelegen eilandje dat bekend staat om zijn mooie onderwaterwereld. Aangezien mijn reis en dus ook mijn budget redelijk ten einde liepen besloot ik om daar te snorkelen in plaats van te duiken. Ik had geen spijt van mijn beslissing toen ik enorme schildpadden voorbij zag zwemmen.

Het eiland Siquijor zou zogenaamd het eiland van de zwarte magie en hekserij zijn. Dat moest ik natuurlijk met eigen ogen zien. Ik vond de mooie watervallen en parelwitte stranden op het eerste gezicht totaal niet bedreigend overkomen. Op het eiland woont echter ook een oud vrouwtje dat aan alternatieve genezing doet en zelfs als kleine bekendheid op de internationale televisie is verschenen. Nu ik er toch was wilde ik me natuurlijk ook wel laten genezen en ik ging bij haar op bezoek. Met een glas water waarin ze met een rietje bubbels blies ging ze over mijn hele lichaam heen. Het water werd troebel wat zogenaamd alle slechte stoffen waren die ze uit mijn lichaam haalde om het te zuiveren. Dit is wat ik van andere reizigers heb begrepen, want ze sprak zelf geen woord Engels. Ik weet niet of het gewerkt heeft, ik voel me in ieder geval nog gewoon hetzelfde.

Na een lange reis kwam ik vervolgens aan op Boracay, het feesteiland van de Filippijnen. Vergeleken met de rest van het land is het hier aardig toeristisch. Dat is echter niet zonder reden, want het strand is er geweldig. Ideaal, want inmiddels waren de allerlaatste dagen van mijn reis aangebroken en die wilde ik graag doorbrengen op een strandstoel, hetgeen ook aardig gelukt is. Overdag lag ik dus lekker in de zon en ’s avonds dineerde ik bij de gezellige restaurantjes op het strand waar heel romantisch de fakkels brandden en de live bandjes muziek speelden. Ik probeerde zoveel mogelijk te genieten van mijn laatste momenten in de warmte aangezien ik wist wat me in Nederland te wachten stond, kou.

Zoals jullie wel gelezen hebben, heb ik het echt super naar mijn zin gehad in Zuid-Oost Azië en ik wilde dat er nooit een einde aan zou hoeven te komen. Helaas ging het allemaal veel te snel voorbij en voordat ik het wist was het alweer tijd om naar huis te gaan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet heel veel zin had om in het vliegtuig te stappen. Maar toen ik aankwam op Schiphol en mijn ouders, Bob en twee vriendinnen me met een groot spandoek stonden op te wachten besefte ik dat ik iedereen stiekem toch wel echt gemist had.

Het is raar om weer thuis te zijn, maar aan de andere kant voelt het ook alsof ik nooit weg ben geweest. Ik zal het de komende tijd erg druk hebben met de master die ik over twee weken begin waardoor ik hopelijk niet teveel kan wegdromen over Azië. Ik voel me bevoorrecht dat ik de kans heb gehad zo’n geweldig reis te maken en had het voor geen goud willen missen. Maar mijn reislust is zeker niet gestild. de wereld is groot en er is nog zoveel te ontdekken…


Ik wil iedereen bedanken die mijn blog heeft gelezen. Ik vond het erg leuk om mijn verhalen met jullie te delen en hoop dat jullie ook een beetje hebben kunnen meegenieten met mijn reis.

Heel veel liefs,
Anne